Karboksyterapia to terapia dwutlenkiem węgla podanym iniekcyjnie. Metoda ta jest szeroko promowana na kongresach medycyny estetycznej, stosuje się ją w wielu gabinetach kosmetycznych, renomowanych klinikach specjalizujących się w medycynie przeciwstarzeniowej. Jest przedstawiana jako terapia skuteczna, bezpieczna, mało inwazyjna, nie wymagająca znieczulenia. Karboksyterapia jest dobrze tolerowana przez pacjentów, czas rekonwalescencji po zabiegu jest bardzo krótki a ryzyko powikłań po zabiegu znikome.
Czynnikiem aktywnym w karboksyterapii jest dwutlenek węgla, który jest wstrzykiwany bezpośrednio do tkanki podskórnie lub śródskórnie, za pomocą cienkiej igły. Natychmiastową reakcją po podaniu gazu jest silne rozszerzenie naczyń krwionośnych, zwiększenie przepływu krwi w obszarze podania. W kosmetologii i medycynie estetycznej stosowana jest jako remedium na wiele defektów skórnych oraz redukcję tkanki tłuszczowej.
W ciągu ostatnich dziesięciu lat wykorzystanie karboksyterapii w medycynie estetycznej i kosmetologii stało się bardzo popularne. Sama terapia nie jest nowością na rynku, wywodzi się z lat trzydziestych poprzedniego stulecia, wykorzystywana była do leczenia zaburzeń krążenia [1]. Pierwsze terapie z wykorzystaniem gazu CO2 zastosowali w Royat Spa w 1932r francuscy lekarze u pacjentów z niewydolnością żylną. W 1953r po ponad dwudziestu latach doświadczeń dr J. B. Romuef, opublikował raport z wynikami badań, które potwierdzały skuteczność terapii [2]. Od tego czasu liczba badań dotyczących karboksyterapii zwiększała się znacząco [3].
Karboksyterapia była wykorzystywana podczas leczenia problemów stawowych, upośledzonego krążenia w kończynach dolnych w chorobie niedokrwiennej, w przypadku problemów skórnych będących następstwem cukrzycy oraz u pacjentów z ogólnoustrojowymi chorobami naczyniowymi i chorobami serca (bradykardią, niskim ciśnieniem tętniczym krwi)[4].
Karboksyterapię stosowano w leczeniu artropatii i łuszczycy. Badania potwierdziły skuteczność karboksyterapii w leczeniu choroby niedokrwiennej kończyn dolnych poprzez możliwość wpływania na tonus tętniczek i kapilar. Opisywano także ogólnoustrojowe skutki karboksyterapii, takie jak rozszerzenie naczyń wieńcowych, bradykardia czy obniżenie ciśnienia krwi nazywając zabieg „terapią cudownym gazem”[5].
Karboksyterapia w latach dziewięćdziesiątych zaczęła być postrzegana jako alternatywa dla zabiegów upiększających gdy stosowane zabiegi w celu leczenia zmian troficznych będących następstwem wynikłych z miażdżycy i cukrzycy przyniosły dodatkowe efekty w postaci poprawy wyglądu skóry w miejscach objętych terapią[6].
W wyniku badań stwierdzono, że karboksyterapia wpływa znacząco na poprawę kondycji skóry, jej wyglądu i elastyczności, poprawia również stan cebulek włosów, redukuje wypadanie i ogranicza stany chorobowe skóry owłosionej [7].
Natomiast podczas ostatnich pięciu lat terapia dwutlenkiem węgla postrzegana jest jako unikalna metoda stosowana w dermatologii, dermatologii estetycznej i medycynie przeciwstarzeniowej [8].
W Europie karboksyterapia jest przedmiotem badan naukowych na włoskich uniwersytetach w Sienie, Mediolanie i Padwie, oraz w klinikach w Austrii, na Węgrzech, w Czechach i Słowacji.
Promowana jest na całym świecie, w wielu krajach, takich jak Australia, Korea, Singapur czy kraje Ameryki Południowej, karboksyterapia jest bardzo rozpowszechniona w medycynie estetycznej [9].
ZASADA DZIAŁANIA I WPŁYW PODANIA DWUTLENKU WĘGLA NA ORGANIZM
Karboksyterapia oznacza kontrolowane zastosowanie oczyszczonego dwutlenku węgla w różnych częściach ludzkiego ciała, w celu poprawy krążenia w tkankach, poprawy elastyczności skóry, redukcji miejscowych nadmiarów tkanki tłuszczowej lub korekty efektu kosmetycznego uzyskanego po liposukcji [1,9,10].
Po aplikacji dwutlenek węgla zostaje wydalony z organizmu w sposób naturalny jako produkt wymiany gazowej. W trakcie zabiegu ilość podawanego CO2 jest zbliżona do ilości gazu produkowanego w trakcie wysiłku fizycznego [11,12,13].
Iniekcja podskórna
Iniekcję dwutlenku węgla do tkanki podskórnej wykorzystuje się do redukcji miejscowych skupisk tkanki tłuszczowej i cellulitu oraz w celu poprawy wydolności krążenia krwi. Podskórnie dwutlenek węgla można podać w okolicę brzucha, w uda i okolicę nadkolanową, okolicę karku, w tylną część ramienia, w okolicę krętarzową. Igła wprowadzana jest pod kątem 45 stopni.
Iniekcja śródskórna
Iniekcję śródskórną CO2 stosuje się w ujędrnianiu skóry twarzy i szyi, odmładzaniu skóry rąk, łysieniu, redukcji rozstępów, rewitalizacji okolic oka. Iniekcje śródskórne można stosować w obrębie głowy, tułowia, kończyn górnych i dolnych. Igła wprowadzana jest pod kątem 45 stopni.
W większości zabiegów estetycznych związanym z przerwaniem ciągłości tkanek i z użyciem igły okolica głowy jest obszarem wymagającym szczególnej uwagi ze względu na przebieg licznych nerwów i naczyń krwionośnych. Nie stosuje się iniekcji w obszarze 4 cm powyżej oczodołu, okolicy nosa ze względu na zakończenie, nerwu twarzowego, w obszarze skroniowym i nerwu bródkowego [14].
Techniczne aspekty zabiegu
Zabieg jest mało inwazyjny, aplikacja polega na podaniu gazu za pomocą cienkiej igły. Urządzenia stosowane w karboksyterapii regulują przepływ, ciśnienie i temperaturę podawanego gazu
Dyskomfort podczas zabiegu jest wynikiem iniekcji i deponowania gazu odczuwalnego jako ucisk, rozpieranie, pieczenie. Przez pewien czas może utrzymywać się lekkie zaczerwienienie i obrzęk, jednak pacjent od razu po zabiegu może wrócić do codziennej aktywności.
Zabieg może być wykonywany w każdej porze roku, ponieważ ekspozycja na słońce, zmienna temperatura otoczenia nie jest przeciwskazaniem i nie wpływa na rezultaty zabiegu.
W zależności od oczekiwanych rezultatów dwutlenek węgla podawany jest podskórnie lub śródskórnie. Głębokość i kąt iniekcji dobierany jest zależnie od miejsca aplikacji.
Mechanizmy działania
Podanie iniekcyjne dwutlenku węgla działa dwufazowo – mechanicznie i biochemicznie. Mechanizm biochemiczny opiera się głównie na zjawisku opisanym w 1904 r. przez duńskiego fizjologa Christiana Bohra.
Działanie biochemiczne
Pierwszym efektem następującym po iniekcji dwutlenku węgla jest silne rozszerzenie naczyń, wazodylatacja (rozszerzenie naczyń), zwiększenie przepływu krwi i wyższe stężenie tlenu w okolicy poddanej zabiegowi. Kolejnym bardzo ważnym efektem karboksyterapii jest tworzenie się nowych naczyń krwionośnych- neowaskularyzacja oraz efekt udrażniania zwężonych naczyń krwionośnych- rewaskularyzacja. Uzyskanie efektów w postaci intensywnego dotlenienia i regeneracji miejsc poddanych zabiegowi jest wynikiem rozszerzenia naczyń krwionośnych i zwiększenia ciśnienia krwi po podaniu gazu CO2 [15,16,17].
Reakcja krwinek czerwonych na wysokie stężenia dwutlenku węgla.
Efektem działaniu wysokiego stężenia dwutlenku węgla na krwinki czerwone jest gwałtowne uwalnianie atomu tlenu i łączenie się z wychwyconym dwutlenkiem węgla w hemoglobinie. Następnie pod wpływem enzymu anhydrazy węglanowej i wody, wprowadzony dwutlenek węgla jest rozkładany na jony węglowodorowe H+. Efektem tego jest dotlenienie obszaru poddanego zabiegowi.
Pod wpływem enzymu anhydrazy węglanowej i wody dwutlenek węgla jest rozkładany na kationy wodoru oraz jony wodorowęglanowe. Co za tym idzie, pH w tkance zmienia się na kwaśne, a obszar zabiegu i otaczające go mięśnie są jeszcze lepiej dotlenione. Działa tutaj efekt Bohra, który definiuje się jako zjawisko występujące w fizjologii, polegające na zmniejszaniu powinowactwa hemoglobiny do tlenu w warunkach obniżonego pH. Zjawisko to skutkuje uwolnieniem tlenu, a tym samym zwiększeniem stężenia tlenu w tkankach. Przeciwnie, podwyższenie pH zwiększa powinowactwo wiązania tlenu przez hemoglobinę i utrudnia oddawanie go w tkankach [9,18,19].
Ponadto, na poziomie pH 6,8 i niższym zostaje zwiększona przepuszczalność ścian naczyń kapilarnych, a na poziomie pH 6,5 lub niższym wzrasta również elastyczność włókien kolagenowych ścian naczyń a ich twardość ulega zmniejszeniu [8,10,20].
Inicjacja lokalnego procesu zapalnego.
Reakcją skóry na podanie dwutlenku węgla jest wytworzenie stanu zapalnego, którego efektem jest stymulacja produkcji elastyny i kolagenu. Remodeling skóry rozpoczyna się już po pierwszej iniekcji. Włókna kolagenowe skóry ulegają kurczeniu, poprawie lub wznowieniu ulega mikrokrążenie, następuje odbudowa i odżywienie komórek, co skutkuje efektem wygładzenia i zwiększenia elastyczności skóry.
Opisywane były również inne ogólne efekty karboksyterapii, prowadzące do rozszerzenia tętnic wieńcowych, bradykardii i obniżenia ciśnienia krwi [10,14,18,19].
Działania mechaniczne
Działanie dwutlenku węgla po podskórnym podaniu powoduje mechaniczne rozbicie złogów tłuszczowych, silną stymulację rozpadu tłuszczu.
Karboksyterapia wpływa na stymulację produkcji elastyny i kolagenu, które są odpowiedzialne za elastyczność i napięcie skóry.
Kolejnym efektem jest poprawa drenażu limfatycznego skutkującego zmniejszaniem się obrzęków oraz usuwaniem z tkanek toksyn.
Wpływa na silne rozszerzenie naczyń krwionośnych, które zwiększając przepływ krwi w obszarze poddanym terapii, stymuluje metabolizm tłuszczu.
Mikrokrążenie zostaje przywrócone lub pobudzone, co w efekcie powoduje lepsze dotlenienie dostęp i substancji odżywczych dla skóry w leczonym obszarze [4,6,9,12].
WSKAZANIA I PRZECIWSKAZANIA W KARBOKSYTERAPII
Karboksyterapia ma szerokie zastosowanie zarówno we wskazaniach medycznych jak i estetycznych.
Terapia dwutlenkiem węgla stosowana w kosmetologii jest wymieniana jako jedna ze skuteczniejszych i bezpiecznych metod odmładzania skóry, stanowi alternatywę dla zabiegów inwazyjnych jak lifting chirurgiczny czy terapie laserowe [10].
Wskazania estetyczne
Najczęstszym wskazaniem do karboksyterapii jest redukcja tkanki tłuszczowej. Stosuję się ją jako zabieg główny w redukcji lokalnej tkanki tłuszczowej jak również zabieg uzupełniający po liposukcji, który wzmacnia efekty zabiegu oraz działa wygładzająco na skórę. Karboksyterapia działa zarówno biochemicznie jak i mechanicznie co pozwala na stosowanie tej terapii do modelowania sylwetki, korekcji podwójnego podbródka, szyi, dekoltu, leczenia wiotkiej skóry na brzuchu i ramionach oraz wewnętrznych powierzchniach ud.
Zastosowanie terapii dwutlenkiem węgla ma bardzo dobre efekty w leczeniu rozstępów i blizn, ponieważ w jej wyniku następuje poprawa ukrwienia tkanek i stymulacja syntezy kolagenu i elastyny oraz rozluźnienie zrostów w tkance podskórnej. Dwutlenek węgla pobudza angiogenezę, co wpływa na fibroblasty, które zaczynają produkować nowy kolagen. Zwiększenie ilości kolagenu w tkance wygładza skórę, przywracając jej poprawny wygląd [9,13]
Cellulit
Karboksyterapia jest metodą, która dzięki wielokierunkowemu działaniu wpływa na czynniki odpowiedzialne za powstawanie cellulitu. Jest jedną z najbardziej skutecznych i kompleksowych metod likwidacji cellulitu, nawet w zaawansowanych stadiach podanie CO2 prowadzi do uszkodzenia adipocytów i wzrostu lipolizy.
Dochodzi do rozluźnienia struktury zwłóknień oraz zwiększenia przepływów kapilarnych i usprawnienia przepływów limfatycznych [13].
Zmarszczki, utrata elastyczności w obrębie twarzy, szyi, ust i rewitalizacja okolic oka
Karboksyterapia poprawia elastyczność i napięcie skóry. Zabiegi mogą być również wykorzystywane w obrębie twarzy do likwidacji „kurzych łapek”, zmarszczek w okolicach powiek górnych i dolnych. Zwiększony przepływ krwi i zwiększenie ilości tlenu w tkance stymulują skórę do produkcji melaniny, co prowadzi do repigmentacji obszaru. Karboksyterapia rewitalizuje okolicę oczu likwidując cienie i tzw. worki pod oczami, zmarszczki statyczne oraz poduszeczki tłuszczowe. Zabieg można stosować również na gładziźnie czoła. Jest to efekt stymulacji syntezy kolagenu i elastyny [7]
Teleangiektazje na kończynach dolnych.
Karboksyterapia usprawniając mikrokrążenie poprawia funkcjonowanie istniejących naczyń, wtórnie naczynka pajączkowato rozszerzone ulegają redukcji i stają się mniej widoczne. Skuteczność karboksyterapii we wskazaniach kosmetycznych takich jak zmniejszenie rozstępów, leczenie cellulitu, likwidowanie lokalnej tkanki tłuszczowej na udach, brzuchu i ramionach została potwierdzona badaniami. Efekty karboksyterapii widoczne są już często na początkowym etapie terapii [8].
Wskazania medyczne
Łuszczyca
W terapii dwutlenkiem węgla efektem jest poprawa ukrwienia tętniczego skóry powodująca regresję zmian łuszczycowych. Karboksyterapia przyspiesza leczenie zmian i wydłuża znacznie okresy remisji [3,4,8].
Trudno gojące się rany, owrzodzenia na tle naczyniowym i cukrzycowym
Leczenie owrzodzeń na tle naczyniowym ma na celu przede wszystkim korektę ukrwienia danego obszaru. Karboksyterapia stymulując mikrokrążenie powoduje ich gojenie [3,4,8].
Zaburzenia krążenia.
Pod wpływem podania doskórnie dwutlenku węgla tworzą się nowe drobne, naczynia krwionośne i usprawniają już istniejące [3,4,8].
Zespół Raynauda
Zmiany w mikrokrążeniu charakterystyczne dla zespołu Raynauda ulegają pod wpływem karboksyterapii regresji, poprawia się ukrwienie palców i stan kliniczny pacjenta [8].
Kurcze nóg
Karboksyterapia pobudzając krążenie w drobnych naczyniach powoduje ustąpienie bólu skurczowego, bowiem zwiększa się zaopatrzenie mięśni w tlen i substancje odżywcze [3,4,8].
Inne wskazania
Karboksyterapia to zabieg wszechstronny literatura wymienia szereg schorzeń kwalifikujących się do leczenia za pomocą iniekcji dwutlenkiem węgla. Pozostałe wskazania to :
- łysienie,
- łysienie plackowate,
- łysienie telogenowe,
- łuszczyca,
- trudno gojące się rany,
- owrzodzenia na tle naczyniowym,
- owrzodzenia cukrzycowe,
- zespół Raynauda,
- kurcze nóg,
- przerosłe keloidy,
- choroba Bürgera,
- obrzęk limfatyczny,
- przyspieszenie gojenia po zastosowaniu implantów skóry [1,3,7,9,21].
Przeciwwskazania do zabiegu karboksyterapii
Najczęściej wymieniane przez producentów urządzeń przeciwskazania to ciąża, choroby serca oraz ciężka niewydolność nerek i płuc. Literatura medyczna w znacznej mierze rozszerza listę przeciwskazań do wykonania zabiegu.
Przeciwwskazania do zabiegu:
- świeżo przebyty zawał serca
- niewydolność serca,
- ciężka niewydolność krążenia
- dławica piersiowa
- ostre zakrzepowe zapalenie żył
- ciąża i okres karmienia
- ciężka niewydolność wątroby
- niedawne zapalenie żył
- niedawno przebyty udar mózgu
- nieustabilizowana cukrzyca,
- nieustabilizowane ciśnienie krwi,
- niewydolność nerek, dializy
- niewydolność płuc, zatory tętnic płucnych,
- nowotwór, chemioterapia
- epilepsja
- hemofilia,
- jaskra
- aktywne infekcje bakteryjne i wirusowe,
- trądzik różowaty
- wirusowe infekcje skóry
- zaburzenie gojenia, choroby tkanki łącznej
- zakażenie bakteryjne
- ciało obce w obszarze poddanym leczeniu
- opryszczka
- anemia z obniżonym poziomem hemoglobiny
- choroba Von Willebrand’a
- chroniczne choroby płuc, POCHP
- poikilodermia
- przyjmowanie inhibitorów anhydrazy węglanowej – acetazolamidu, diklofenamidu ( najczęściej w leczeniu jaskry)
- przyjmowanie metforminy ( w leczeniu cukrzycy)
- zaawansowany wiek [1,3,5,7,8,9].
Możliwe objawy uboczne
Najczęstsze objawy uboczne zabiegu są związane z jego specyfiką i techniką podania, najczęstszy to ból i rozpieranie w miejscu podawania, wywołane zwiększonym ciśnieniem gazu.
Rumień w miejscu podania jest wynikiem zainicjowania lokalnego stanu zapalnego wywołanego podaniem śródskórnym dwutlenki węgla.
Niewielkie krwiaki w miejscu wkłucia igły występują jeśli igła uszkodzi naczynie krwionośne. Jest to częsty objaw uboczny i nie stanowi podstaw do rezygnacji z zabiegów.
Krepitacje wyczuwalne w okolicy podania gazu, charakteryzujące się wrażeniem „trzeszczenia” gazu w miejscu podania. Stan może utrzymywać się do kilku godzin.
Uczucie wzdęcia i zwiększenie obwodu brzucha bezpośrednio po podaniu gazu.
Zespół nerwu błędnego [7,8,9].
Możliwe komplikacje:
Zabiegi iniekcyjne wiążą się z ryzykiem wystąpienia możliwych komplikacji. Jednak warto zaznaczyć, że ryzyko powikłań w zabiegach karboksyterapii jest niewielkie, porównywalne do powikłań w mezoterapii igłowej. Najczęściej przyczyną powikłań jest niewłasciwa procedura zabiegowa, brak doświadczenia osób wykonujących lub zaniedbania ze strony pacjenta.
Infekcja w miejscu aplikacji
Ryzyko wystąpienia infekcji jest porównywalne z ryzykiem w innych zabiegach iniekcyjnych, przyczyny najczęściej wynikają z niewłaściwego zdezynfekowania miejsca wprowadzenia igły, lub niewłaściwego postępowania po zabiegu: dotykanie miejsc pozabiegowych, nakładanie makijażu, stosowanie innych substancji zaraz po wykonanym zabiegu.
Obrzęk utrzymujący się ponad dobę
Obrzęk może utrzymywać się nawet do 4 dni, nie wymaga podawania leków, najczęściej jednak podaje się substancje przeciwzapalne, które znacząco skracają czas rekonwalescencji.
Krwiak w miejscu iniekcji
Występujące niewielkie krwiaki są objawami ubocznymi iniekcji. Zastosowanie iniekcji w obszarach wrażliwych może skutkować dużymi krwiakami, ze względu na prawdopodobieństwo uszkodzenia naczyń. Duże krwiaki utrzymujące się około tygodnia występują najczęściej w okolicy oczu i szyi. To powikłanie jest najczęstszą przyczyną rezygnacji pacjentów z zabiegów w okolicy twarzy [1,2,3,6,8].
OCENA SKUTECZNOŚCI ZABIEGÓW KARBOKSYTERAPII
Celem potwierdzenia skuteczności karboksyterapii, w gabinecie kosmetologicznym badaniom poddano grupę składająca się z 30 osób, którym zaproponowano serię zabiegów karboksyterapii. Terapia składała się z pięciu zabiegów karboksyterapii wykonanych w regularnych tygodniowych odstępach. Zakres terapii obejmował zabieg redukcji tkanki tłuszczowej oraz niwelowanie rozstępów.
Zabiegi były prowadzone w ramach uprawnień gabinetu kosmetologicznego. carbo_1500Wszystkie zabiegi wykonano tym samym urządzeniem. Przepływ gazu ustawiono automatycznie w trybie kosmetycznym. Producent urządzenia stosuje dwa tryby działania urządzenia: automatyczne ustawienia (w ocenie producenta przeznaczone dla kosmetologów) oraz ustawienia ręczne, gdzie każdy parametr, taki jak przepływ, dawka może zostać zmieniony przez użytkownika- możliwość zmian ustawień producent dedykuje dla lekarzy. Automatyczne ustawienie urządzenia, określa precyzyjnie przepływ i dawkę gazu do poszczególnych obszarów zabiegowych. Temperatura dwutlenku węgla została ręcznie podniesiona z 45oC do 50oC, producent deklaruje, że maksymalne podgrzanie do 50oC gazu zmniejsza dyskomfort klienta. W każdym zabiegu zastosowano jedną dawkę CO2 przewidzianą w ustawieniach automatycznych, które określają objętość dwutlenku węgla oraz szybkość przepływu.
Zabiegi przeprowadzono w okresie 02.05-25.06 2016 w okresie 8 tygodni. Grupa badawcza w pierwszym okresie obejmowała 35 osób, jednak wyniki końcowe opracowano na podstawie zebranych danych od 30 osób. Pięciu badanych nie dokończyło terapii lub przesuwało kolejne etapy poza ustalone ramy czasowe.
Badani wypełniali ankietę dwuetapowo: w pierwszym badaniu respondenci oceniali stan skóry (aktualny defekt), który został poddany zabiegom, w drugiej części ankiety oceniali skuteczność zabiegów. W obu etapach oceny skala była 5punktowa.
W badaniu udział wzięły kobiety. Wiek badanych osób od 19 do 56 lat. Badane osoby nie stosowały profesjonalnie opracowanych diet, nie pozostawały pod opieką dietetyka. Deklarowały staranność w doborze posiłków, ograniczanie słodyczy, zwiększanie ilości warzyw i owoców w posiłkach, wypijanie dwóch litrów wody.
W pierwszej części ankiety badani odpowiadali na pytanie dotyczące oceny stanu skóry i ilości tkanki tłuszczowej i rozstępów przed zabiegiem. Następnie wypełniano te same ankiety po wykonaniu 5 zabiegów karboksyterapii. Osoby poddane zabiegom zarówno przed jak i po zabiegu oceniały stan obszarów ciała poddany zabiegowi w 1-5, gdzie 1 oznacza bardzo zły, niezadawalający a 5 bardzo dobry, bardzo zadawalający.
Tkanka tłuszczowa
Aby ujednolicić wyniki badań obszarem zabiegowym objęto wyłącznie okolice brzucha. Ocenę stanu skóry w obszarze zabiegowym uczestnicy prowadzili dwukrotnie: przed przeprowadzeniem terapii, a następnie po pięciu zabiegach karboksyterapii.
Ocenę przeprowadzono w trzech obszarach: ilości tkanki tłuszczowej, wiotkości skóry i ogólnej oceny badanego obszaru.
Źródło: opracowanie własne
Ocena ilości tkanki tłuszczowej przed zabiegiem wynosiła średnio 2,20 punktów po zabiegu ocena wzrosła średnio do 3,56 punktów.
Wiotkość skóry przed terapią osiągnęła średnio ocenę 2,64 punktów po zabiegu osiąga wartość średnio 3,76 punktów.
Ocena ogólna zadowolenia z wyglądu obszaru podanego terapii przed zabiegiem wynosiła średnio 2,16 po zastosowaniu serii karboksyterapii wzrosła średnio do 4,0.
Uczestnicy badania przed serią zabiegów w znaczącej liczbie deklarują niezadowolenie z ilości tkanki tłuszczowej, natomiast wiotkość skóry oceniana jest lepiej, jednak nadal na niskim poziomie zadowolenia.
Po zastosowaniu pięciu powtórzeń karboksyterapii ocena uzyskanych efektów dotyczących tkanki tłuszczowej, wiotkości skóry znacząco wzrosła, w jednym przypadku pozostała na nie zmienionym poziomie. Średnie zadowolenie (oceniane jako 3) deklarowane było najczęściej przez osoby z dużą ilością tkanki tłuszczowej.
Większą skuteczność ocenianą stopniem zadowolenia wykazano w poprawie wiotkości skóry.
Ogólnie zadowolenie z przeprowadzonej terapii (ocena 4 i 5) deklaruje 70% badanych. W tym przypadku można uznać, ze karboksyterapia jest zabiegiem skutecznym.
Rozstępy
Prace badawcze dotyczące rozstępów przeprowadzono w trzech obszarach: wyglądu rozstępów, ilości rozstępów i ogólnej oceny badanego obszaru. W pierwszej części ankiety badani odpowiadali na pytanie dotyczące oceny stanu skóry i ilości rozstępów przed zabiegiem. Na kolejnym etapie badania wypełniano te same ankiety po wykonaniu 5 zabiegów karboksyterapii. Badane parametry oceniano w skali 1-5, gdzie 1 oznacza bardzo zły, niezadawalający a 5 bardzo dobry, bardzo zadawalający.
Źródło: opracowanie własne
Ocena wyglądu rozstępów przed zabiegiem wynosiła średnio 1,78 punktów po zabiegu ocena wzrosła średnio do 3,55 punktów.
Ilość rozstępów przed terapią osiągnęła średnio 1,83 punktów po zabiegu wzrasta średnio do 1,88 punktów.
Ocena ogólna zadowolenia z wyglądu obszaru podanego terapii przed zabiegiem wynosiła średnio 1,83 punktów po zastosowaniu serii karboksyterapii wzrosła średnio do 4,4 punktów.
Efekty zabiegu oceniane są w większości dobrze (ocena 4) lub bardzo dobrze (ocena 5), jest to związane głownie ze zmianą widoczności i kolorów rozstępów. Ilość rozstępów nie została zredukowana co wynika z mechanizmów działania zastosowanego zabiegu, pomimo to klienci deklarują ich zmniejszenie. Jest to związane ze zmianą koloru i struktury rozstępów oraz rewitalizacją skóry. Wszyscy badani deklarują wygładzenie skóry, zmniejszenie widoczności rozstępów, poprawę wyglądu skóry. Z uzyskanych wyników można wnioskować, ze respondenci zauważają wpływ zabiegów na poprawę stanu skóry.
DYSKUSJA
Karboksyterapia to bezpieczna, fizjologiczna metoda rewitalizacji skóry, likwidacji tkanki tłuszczowej, rozstępów, znajdujący zastosowanie w wielu innych wskazaniach estetycznych i medycznych. Jest to zabieg mało inwazyjny, obarczony niewielkim ryzykiem wystąpienia działań niepożądanych.
Efekty karboksyterapii są dobrze i bardzo dobrze oceniane przez uczestników badania. Działanie karboksyterapii na lokalną tkankę tłuszczową wymaga większej liczby zabiegów, efekty terapii są lepiej widoczne po 10-15 sesjach.
Uczestnicy badania jako dodatkową korzyść podają wszechstronne działanie karboksyterapii. Efekty są znacznie szersze niż niwelowanie wyodrębnionego problemu estetycznego.
W badaniach zaobserwowano, że w terapii zmniejszającej tkankę tłuszczową dodatkowym efektem było wygładzenie skóry, zmniejszenie nierówności i nawet rozjaśnienie rozstępów - to w ocenie badającego rzutuje na podwyższoną ocenę ogólną zabiegu.
Karboksyterapia zastosowana na rozstępy daje efekty w postaci rozjaśnienia zmienionej skóry, jednak nie niweluje uszkodzeń, czyli nie wpływa na ilość rozstępów. Badani w ankietach potwierdzali zmianę ilości rozstępów, co najprawdopodobniej jest wynikiem poprawy ogólnego wyglądu skóry oraz zbieleniem istniejących rozstępów.
W badaniu ankietowani oceniali zabieg wykonywany w dwóch różnych wskazaniach, istnieje prawdopodobieństwo, że w wyniku porównań obszar, który wolniej zareagował na prowadzoną terapię będzie oceniany znacznie niżej. Warunki przeprowadzonych badan nie pozwalają na kontrolę diety, ilości wypijanych płynów oraz aktywności fizycznej. Te czynniki dodatkowo wspomagają terapię i znacząco mogą wpływać na jej efekty.
Rozwój technologii, coraz większa dostępność nowoczesnych, bezpiecznych aparatów do karboksyterapii minimalizujących ryzyko zabiegu i znacznie poprawiających komfort pacjenta wpływają na bardzo duże zainteresowanie środowisk kosmetycznych tą terapią.
Sprzedaż urządzeń do karboksyterapii od kilku lat wzrasta w bardzo dużym tempie i coraz częściej stanowią wyposażenie gabinetów kosmetycznych. Dostępność urządzeń dla kosmetologów jest coraz większa a koszty użycia materiałów (wężyk podający gaz, igła, dwutlenek węgla z certyfikacją medyczną) są bardzo niskie, powoduje to że, terapia dwutlenkiem węgla staje się bardzo popularna.
Obecnie karboksyterapia jest stosowana coraz częściej w zabiegach estetycznych. Może być łączona z innymi zabiegami potęgując pożądane efekty i skuteczność zabiegu. Można ją stosować w terapiach łączonych z mezoterapią, nićmi polidioksanowymi PDO oraz osoczem bogatopłytkowym i laseroterapią, działa pomocniczo przy liposukcji. Działanie rewitalizujące dwutlenku węgla może być alternatywą dla zastosowania toksyny botulinowej, wypełniaczy i liftingu chirurgicznego.
Małgorzata Ruprich
Artykuł naukowy został opublikowany w Kosmetologia Estetyczna –dwumiesięcznik naukowy 2/2018, vol.7 MINiSW (4) IC (52.97) str. 189-195 ISSN 2084-9265
1. Brandi C., D'Aniello C., Grimaldi L., Bosi B., Dei I., Lattarulo P. i in.: Carbon Dioxide Therapy in the Treatment of Localised Adiposities: Clinical Study and Histopathological Correlations. Aesth Plast Surg, 2001, 25(3): 179-174.
2. KfiíÏek V., Obrazy z dejin lázenství. Avicennum Praha, 1987: 41-42.
3. Hartmann B.R., Bassenge E., Pittler M.: Effect of Carbon Dioxide-Enriched Water and Fresh Water on the Cutaneous Microcirculation and Oxygen Tension in the Skin of the Foot. Angiology, 1997, 48: 337-343.
4. Ito T., Moore J.I., Koss M.C., Topical application of CO2 stage II peripheral occlusive arterial disease. Angiology, 1995, 46
5. Savin E., Bailliart O., Bonnin E et all.: Vasomotor effects of transcutaneous CO2 stage II peripheral occlusive arterial disease. Angiology, 1995, 46(9).
6. D’Aniello Brandi C., Lattarulo P., Bosi B., Gromaldi L.: Il rulo della carbossiterapia nella strategia terapeutica della lipimatosi Multipla Simmetrica. Riviera Italiana di Chirurgia Plastica, 1999, 31(4): 265-269.
7. Koutna N., Carboxytherapy: a new noninvasive method in aesthetic medicine. Cas Lek Cesk, 2006 145:841–843
8. Zelenková H., Stracenská, J., Carboxytherapy: A non-invasive Method in Aesthetic Medicine and Dermatology. J Jap Soc Aesth Surg, 46(1), 2009: 12-16
9. Brandi C., D'Aniello C., Grimaldi L., Caiazzo E., Stanghellini E.: Carbon Dioxide Therapy: Effects on Skin Irregularity and Its Use as a Complement to Liposuction. Aesth Plast Surg, 2004, 28(4): 222-225.
10. Georgia S. K. Lee. Carbon Dioxide Therapy in the Treatment of Cellulite: An Audit of Clinical Practice. Aesthetic Plast Surg. 2010 Apr; 34(2): 239–243.
11. Rychlíková E.,Manuální medicína. Avicenum, 1987: 140.
12. Savin E., Bailliart O., Bonnin E et all.: Vasomotor effects of transcutaneous CO2 stage II peripheral occlusive arterial disease. Angiology, 1995, 46(9).
13. Liebaschoff G., Carboxytherapy. Cellulite – Pathophysiology and Treatment. Taylor & Francis Group, 2006: 197-210.
14. Fioramonti P, Fallico N, Parisi P, Scuderi N. Periorbital area rejuvenation using carbon dioxide therapy. J Cosm Dermatol, 11, 223-228.
15. Evans S.: Principles of Human Physiology, American J Medical Sciences, 213, 1947.
16. Ganonga W, Review of Medical Physiology, Lange Medical Publications, Los Altos 1973.
17. Guyton A.C: Physiology of the human body, Suanders College Publ., Philadelphia 1984, 114-117
18. Campos V, Bloch L, Cordeiro T (2007) Carboxytherapy for gynoid lipodystrophy treatment: the Brazilian experience. J Am Acad Dermatol 56:AB196
19. Lee CM, Huxley RR, Wildman RP, Woodward M., Indices of abdominal obesity are better discriminators of cardiovascular risk factors than BMI: a meta-analysis. J Clin Epidemiol, 2008, 61:648– 653
20. Hartmann, B.R., Bassenge, E, Hartmann, M.., Effect of serial percutaneous application of carbon dioxide in intermittent caludication: result of a controlled trial. Angiology, 1997, 48(11): 957-963.
21. Ferreira T, , Haddad JC , Navarro A, Tavares S. Increase in collagen turnover induced by intradermal injection of carbon dioxide in rats. J Drugs Dermatol March 2008 • Volume 7 • Issue 3: 201-206